Farhad Amel

Be Har Gheymati

حریفت نمیشه خیالات من
تو تکرار بی خوابیای منی
به طعنه نیازی نداری تو که
با چشمات من و پشت سر میزنی
اون قرارای جمعه سر جاشه و
یه چتری که مونده ازت تو اتاق
یه هفته که روزا شبیه همه
ولی لحظه هامون پر از اتفاق
دوباره میگردم تو این کافه ها
خودم با خودم قهوه هم میزنم
چقدر تو خودم میرم و این روزا
همه کوچه ها رو قدم میزنم
نمیبینم از بس شبا خیره ام
به دیوار و این کاغذ لعنتی
دوباره میخندم به هرچی که بود
دوباره میخندم به هر قیمتی
یه عادت که هرشب کنار منه
من و سایمو آیینه ی روبه رو
چقدر حرف دارم بگم بعد از این
یه قهوه رو میز واسه هر سه مون
یه چند سالی جا موندم از زندگی
چقدر منتظر موندم و آخر بگی
که وابسته ی و فقط با منی
تو که دل نداشتی من و دق بدی