Ebiraam

Begzar Azam

دوباره صدای ساعت روی دیوار
یه قلمه خسته با یه ذهنه بیدار
یه کاغذ خالی واسه شروع قصمون
یه حس مرده با یه بغز تو گلوم
که همین کافیه خب باز تا دم صبح
نبش قبر کنمو باز خاطراتو
تا که ببینم آخه چرا همیشه بن بست
رو به رومه تو جسمم یه روحه مردس
سقفه آرزوهامم همش که ترک
مرده بودو رفت اونم به درک
بزا عمر بگذره بزا ثانیه رد شه
حرفام قصه نیست واسه لالایی بچه
آره بد بختیا منو دوره کردن
من همون دیوونه ی دورگردم
که الان گذشته آب از سرم
یه اخلاقه گند از سگ بد ترم
میدونی چرا؟ چون بد بختیا فقط واسه ما بود
ما شدیم پای لنگو سنگ جلو پامون
که هرکس به سمتم از بخته بد
خنجر زدش که از پشت به من
آره من وصلم به دردم
همه زخمام موندن بی مرهم
من یه کوهم باشم بازم من
تو این بازی بازم بازندم
این قصه تلخه اره خیلی وقته خب واقعیت همینه
روز خوش بود مگه چشمام نادیده بگیره
الانم که میبینی بدجوری خستم
از آدمای دورم که از خودم پست تر
که با منو روزگارم یه جوری وصلن
بی انصاف نه نبودم اصلا
منی که ندیدم خوشی تو گذر عمرم
من حتی از عشقمم رو دست خوردم
حالا چی مونده برام از رفیق بگم ؟
نداشتش مرام یا که از مردم بگم
که مارو پس زدن // به زیرزمین بودنمون انگ بد زدن
ما که نخواستیم شما به ما بالو پر بدین
اصلا نخواستیم یه کوچولو مارو درک کنین
ولی چیزی که ندیدی به چشم تهمت نزن
به یه مشت حرف مفت دامن نزن
ما که گفتیم 100 بار شکستیم
از اول همین بودیمو هستیم
فرقی نکردیم بازم همینیم
از همه خوردیم که الان نقش زمینیم
پس تو بگو انتقام از کی بگیرم ؟
منی که یه عمره با گریه خوابیدم
به عشق اونایی که تهمت زدن
قاضی حکم نداد گردن زدن
شاید راست میگنو اصلا من بدم
تو خوب باشو بیا بگذر ازم
نه واسه دردام مرهم نباش
فقط نمک رو زخمم نپاش