Majid Kheshti

Zemestoon

زمستون برفشو روی سرم ریخت
تن بی جونمو این باد لرزوند
کسی که عمری با من هم قدم بود
توی کولاک و مه یکدفعه جا موند
من هرچی اسمشو فریاد کردم
صدام تو نعره ی این باد گم شد
گمونم هرچی اسمم رو صداکرد
میون این همه فریاد گم شد
چراغ خونه رو روشن میزارم
شاید از دور سوسو شو ببینه
شاید بازم به یاد اون قدیما
بگن از قصمون سینه به سینه
خودت رو کنده از کولاک و مه کن
به سمت خونمون برگرد دوباره
بهار من بابرگشت تو دیگه
زمستون چاره جز رفتن نداره
بهار سبز این خونه تو هستی
تو باشی برف حسرت آب میشه
همیشه با یکم رقصیدن تو
زمستون از خجالت آب میشه