Ehsan Heidari & Saeid Manfi

Daa

درد من كشته شمشیر بلا میداند
سوز من سوخته داغ جفا میداند
مسکنم ساکن صحرای فنا میداند
همه کس حال من بی سر و پا میداند
از چه با من نشوی یار، چه میپرهیزی؟
یار شو با من بیمار، چه میپرهیزی؟
چیست مانع ز من زار، چه میپرهیزی؟
حرف زن اى بت خونخوار چه میپرهیزى
دلم خونه دا سخته زندگى ناو جماعت
مال دوست جلب طینت هدف دوره نفس
گیره نیرى گانم بیمه دیمه دا ویرى اشكى
لى كه و چو بارى خونه اسیر بیكسیم
بیمه هامه شونه كارى شاید اخر
نارى ها دا رسید تو فقط داخ و داخى
یه روز منیش خاك بوم چم خو پا خوبتر
تو واز بو دل جو قاب گیرم میخ بان در و
دیوار ولى شكر كم هم و حال دل بیمار
دا ایمه هاتیم ولى زندگى نات دا ویره
سیر بیمه وى گیان زخمیمه اوره ره
تاریكه اى دل غمگین وارنه سرم دا
ناخوش و گنم ولى دور و حشرم مه
نه خطائه گناه گن زنائ بشرم په چپ
چم اگه بزان خلافم حقه دا حلالم
بكه ناو اى دیار غمه اوشى قلم تفنگه
عشق ایره هنره ولى پشتم خمه چون
دشمن فره منى زورم كمه ا دا كینه
جمع بسه ناو سینه ناسیدم زود قاطى
كم ناو اى بازیه جور بازیچه ولى چه نه
ناو فكر غم نچم، روزى ل سختم چون
صورتم سرخ كم و سیلیه غرور اى غمه
باعث پیریه تو بود پیش نچم همه چى
و اسیر درو هر مسیرى نخویده مسیر
طلوع ساده پوشیم فقیر و باده نوشیم
چون سرباز همیشه پا و پوتین و جامان
سگ دو كتیم تا نپوسیم كه تو را گفت
كه به ارباب وفا حرف نزن؟ چین بر ابرو
زن و یکبار به ما حرف نزن؟ چند در كوى
تو با خاك برابر باشم؟ چند پامال جفاى
تو ستمگر باشم؟ چند پیش تو به قدر
از همه کمتر باشم؟ از تو چند ای بت
بد کیش مکدر باشم؟ میروم تا به
سجود بت دیگر باشم باز اگر سجده
کنم پیش تو کافر باشم آنچنان باش
که من از تو شکایت نکنم پیش مردم
ز جفای تو حکایت کنم خویش را شهره ی
هر شهر و ولایت نکنم دیگر این قصه ی بی
حد و نهایت نكنم
اگه دونى خنه ناو روم نیه بیزارم
وى زندگیه زندانم حالم خاموشیه
شادى ناو روحم نیه غمخوار و شانم
چیه كس ولیم راضى نیه یانه بوش
كار كیه هى اگه تمام او خاطرات و یاد
بردم و تنیا دل دام دریا خاطرم یه بى
سر خم نكم و نواد دل جور گل پرپر
نكم پات سوخت نیمه صیاد هوس
زندگى جاى قمارى فرس كم سر
بكت دور اى بامه او هولان كه كرد
ترك اى لانه بیذات و پست و بى ارزش
دى حلقه پامه بكى باور نكى باور بیدار
بیمه دى وى خوه فهمیمه زندگیش
هه یه نیه كه مه بیهوده راضى بیم
اخرى جام لاى میز قاضى بى هر
چى كنیم تابان او گنج ها كو یه تاوان خاو