Hooman Rajabi

Divooneh

پشت سر آينه ايستادم
تا خودمو ببرم از يادم
درگير روز مرگيم تا شب
شايد بايد مثله همه باشم
بگذرم از عشق از اين حس بى تابى
بى تفاوت شم با شباى مهتابى
ديوونمو ميون عاقلام
خاموش شدم اروم بى صدا
به كى بگم كه بهترم كنه
شبيه خودم باشه يه ديوونه كه باورم كنه
ديوونمو
بى خبرم حتى من از سايم
من با غم تنهايى همسايم
مردم شهر جدا از هم ديگن
اينجا با عشق به هم دروغ ميگن
پرسه تو خلوت داره عادتم ميشه
زندگيم هرروز فقط اب و اتيشه
ديوونمو ميون عاقلام
خاموش شدم اروم بى صدا
به كى بگم كه بهترم كنه
شبيه خودم باشه يه ديوونه كه باورم كنه
ديونمو