Afshin Moghaddam & Keyvan

Ghariboone

خونه های من وتو وقتی دو خونه بود
حرفامون شعر بلند عاشقونه بود
جفت خوشبختی بودیم توی آینه پیش هم
حالا اشک می آد تو چشمم حرفتو می گم
دو تاعکس منوتو پیش هم بود توی قاب
میدیدیم همدیگه روهر شب ما توی خواب
وقتی مرهم بودی تو واسه زخم های دنیا
دنیا رو می گرفتم من تو دوتا دستام
حالا که یه خونه خونمونه
حرفای خوب لب سرد تو نداره
چه شبها تو خوابی چشه من
مثه بارون تا سپیده
هی می باره هی می باره
حالا مثله دو تا غریبه دو بی صدا
نگاهت دیگه نمی ره به آشنا
بالش من بی خوابی رخت خوابم بیداری
چه راحت رو بالش خواب تو سر می ذاری
حالا بوی غریبی وغصه است تو خونمون
می دونم تو دیگه نیستی با من بمون
کاش همیشه من وتو فاصله بینمون بود
ولی تو همیشه چشمات مهربون بود
حالا که یه خونه خونمونه
حرفای خوب لب سرد تو نداره
چه شبها تو خوابی
چشه من مثه بارون تا سپیده
هی می باره هی می باره