Mani Rahnama

Akharin Ghazal

از همه گر رها شوم از تو جدا نمیشوم
تا تو زمین سجده‌ای سر به هوا نمیشوم
من تو بگو فدا کنم تن تو بگو فدا کنم
گر همه را رها کنم تارک ما نمیشوم
گر نزنی سپیده‌دم فلق‌نواز شب‌شکن
پنجه به تار شعر من عشق‌ نوا نمیشوم
مهرتبار من تویی سبز قرار من تویی
دار و ندار من تویی اهل سخا نمیشوم
زمزمه کن بخوان مرا مقصد من به انتها
گرنکنی مرا فنا بر تو فنا نمیشوم
خیز و به دار خوان مرا در شب شاعرانه‌ای
خانه‌خراب کن مرا ای خود آشیانه‌ای
جذبه عطر بارشی جاری سبز رویشی
بر عطشم روانه شو گرچه به من روانه‌ای
در فلق صداقتت گرچه افول میکنم
قصه فنا نمیکنم منجی جاودانه‌ای
من که هماره سجده را رو به ستاره کرده‌ام
بوسه به خاک میزنم تا تو بر آستانه‌ای
ضجه جغد کینه از سیطره شبانه‌ها
باز بخوان سپیده را ای که فلق‌ترانه‌ای
شاعر کوچک تهی پیش بلند شوکتت
خط زده هرچه آنه را تا تو کنار خانه‌ای
تا تو بر آستانه‌ای
تاب تبت نمیکنم هرچه گریز میزنم
عارف بیکرانه‌ام باز تو در میانه‌ای
من زده ام ز دغدغه تن به تلاطم غزل
زورق آبی سکون کی بردم کرانه‌ای
خیز و به دار خوان مرا