Mohammadreza Eyvazi

Roozhaye Bachegi

اون روزا یادم می یاد روزای پاییز زرد
روزایی که آسمون با چشام گریه می کرد
اون روزایبچگی واسه من رنگی نداشت
اما خاطراتشو توی ذهنم جا گذاشت
پشت قاب پنجره می نشستم تو غروب
مثل یک عروسکی می شکستم تو غروب
اون روزا کسی نبود که به خاطر بیارم
واسه خواب گریه هام رو شونه اش سر بذارم
اون روزا دستای من به ستاره دست نزد
خورشیدی در نیومد سایه ها رو پس نزد
یه روز باد که اومد از خونه بهارو برد
من و با یه انتظار دست یک خزون سپرد
اون روزا کسی نبود در صبحو وا کنه
منو از شب بگیره از غروب جدا کنه
یه روزی تنگ غروب گلدون یاسم شکست
تو چشای خواب زدم غم یک دنیا نشست
بعد از اون شب می اومد به سرم دست می کشید
تو هجوم گریه ها شب به دادم می رسید