Farshad

Tabout

کسي زير اين جعبه نيادش تابوت من
برو همونجايي که دوست داري زانو بزن
بگو که به صدا درنيارن ناقوس شهر
نميخوام که از اين بيشتر بشم آلوده تر
تن منو فقط تابوت من تشييع ميکنه
گوشتو پوستم کرمهاي خاکي رو وحشي ميکنه
تابوت من درست شبيه يه کشتي شده
سرگردوني که نميدونسته تَش چي ميخوره
احتياجي نيست به قبر کن
روح من خيلي پيش از اينا کرده قبر منو حفر
وقتي نطفه ي من بسته شد و قلبم نبض منو زد
روزگار پر نقش نقش منو بست
از اين بالا مي پامت در حالي که
تو داري همش قضاوت ميکني زندگي منو
نه من متهم هستم و نه تو قاضي
نه تو اونقدر عابدي و نه من مست و پاتيل
از اين قبرستون کوفتي ندارم هيچ اِبايي
مرده هايي ديدم که راه مي رن توو بي صدايي
مرده هاي عاشق عاشقاي مرده
مرده هاي جاهل جاهل هاي مرده
مرده هاي کامل کاملا افسرده
مرده هاي صاف مرده هاي خَم
مرده هاي سردخونه و مرده هاي گرم
از اين قبرستون ندارم هيچ اِبايي
مرده هايي که راه ميرن توو بي صدايي
روي قبرم مينويسم ساکت
اينجا يکي خوابِ که دلش نميخواد پاشه
روي قبرم مينويسم
تابوت من يه کشتيِ يه نفره بودش
که خارج کرد منو از دنياي راکد
روي قبرم مينويسم فيلسوف
واسه مرگم فلسفه نباف
نمک هايي که ديگران دوست دارنُ
روي جسدم نپاش
حرفاي تو واسه زنده هاس اونُ در قفسم نذار
روي قبرم مينويسم کسي طلب آمرزش نکنه
من اهل التماس کردن نبودم و نيستم

کار بدم بيخ ريش خودمه
اهل اينکه کسي ريشمو نبينه نيستم

مينويسم هيچ روضه خوني نشه نزديک
ضجه هاي بي تاثير و ناله هاي کشکي رو
نگه دارش واسه خودت دمت گرمه بامرام
که داري نون ميخوري از اشک چشم آدما
مي نويسم يه درخت بکارين
که ريشه کنه توو خاک
حتي اگه بي سايه و ميوه ست
حتي اگه خشک بود
چون درخت باريشه ي بي ميوه باز مي ارزه
به صدتا گلِ بي ريشه ي خوشبو