Babak Jahanbakhsh

Hargez

کابوسی ام که خواب خوش تعبیر میشه
پروانه ای که توی پیلش پیر میشه
یه زندگی درد کشیدمو شمردم
من زندگی کردنو از یاد بردم
یه عمره که خوب با خودمم تا نکردم
اونی که باید بشمو پیدا نکردم
تو خلوتم هی از خودم شکست خوردم
هر سال شب تولدم دوباره مردم
هرگز نخواستم یه سواله ساده باشم
یا اتفاقی پیش پا افتاده باشم
واسه همین دور خودم دیوار چیدم
نقشه ی تنهاییمو خودم کشیدم
چجور بخندم با یه قلب متلاشی
سخته که مرد روزای سخت باشی
ای کاش دنیا به دلم امون میداد
منو کمی بهتر به من نشون میداد
کاشکی کمتر خودمو فهمیده بودم
حقیقتو جوری که هست ندیده بودم
مثل وصیت میشه هرچیزی که میگم
انگار که ساکن یه دنیای دیگم
هرگز نخواستم یه سواله ساده باشم
یا اتفاقی پیش پا افتاده باشم
واسه همین دور خودم دیوار چیدم
نقشه ی تنهاییمو خودم کشیدم