Daniel Niak

Intoryas

یه سری حرفاییه که باید بدونی
حقیقت تلخه!
ولی اینطوریاس...
نیاک
انگار این روزا هیچکس امید نداره
با اینکه نداره میخواد ادا(ی) امید دَراره
توی دنیای مجازی دوبال دَراره
از پیشت بره و تو‌رو تنهات بذاره
یارو توی دلش داره کلی آرزو
ولی زندگی واسش شده کارِ زور
یهو خسته میشه میره یه جای دور
دلش تاریکه، نداره یه ذره نور
رفیقت! مرامتو کامل روش داری
رفاقتارو نگاه! همه پوچ، خالی!!!
رابطه‌ها هم که شده همه پوشالی
باید پرواز کرد! شاید باشه کوچ عالی
فقط دورمو میبینم نمیشنوم صدایی
اینجاس که خاطراتِ من میشن تداعی
تو این دنیا سَرَم اومده هر بلایی
همش قسمت بود! نقشِ اون بالایی
همیشه تنها باش! توی کارِ خودت
دیگه کاری نداشته باش به کارِ دورِت
همین دورِت، که میدن تو رو سُرِت
اگه سود نداشت نمیکردن تو رو پُرِت
دیگه بیخیالِ روزگار‌ و اتفاقاشم
من یه آدمم نمیخوام ادعا باشم
پُرِ گرگه! چطور توی اجتماع باشم؟!
میخوام واسه تنهایی پُرِ اشتها باشم
دیگه بیخیالِ روزگار‌ و اتفاقاشم
من یه آدمم نمیخوام ادعا باشم
پُرِ گرگه! چطور توی اجتماع باشم؟!
میخوام واسه تنهایی پُرِ اشتها باشم
آشناها که فقط تو شادیَن باهات
تو سختی ندارن کاریَم‌(کاری هم) باهات
فقط ایراد میگیرن میگن بد بود کارات
چه زودم طلبکار میشن اونا برات
کاشکی یِکَم مرام داشتن همه
خوشحالیَم آره! داشتم! کَمِش
خاکِ انسانو من کاشتم غمه
مثلِ الان که من فازَم غمه
سرش گیج میره هر کیو تحویل میگیری
گذرِ جوونیُ داری تو تقویم میبینی
کلی رویا داری چطوری تصمیم بگیری
ولی نباید سَرُ بذاری تسلیم بمیری
یه سری سختیارو میبینم! رو به رومه
بغضِ خاصیم که من تو گلومه
همه خواسته‌ی من حفظِ آبرومه
میدونم راهِ سختی پیشِ رومه
این مطلب، الآن اومد تو دلِ شعر
بازم خدا هست که امیدم بهشه
کسی که نذاشت زندگیم واردِ گره شه
هر کی پرونده کاراش توی دلِ خودشه
دیگه بیخیالِ روزگار‌ و اتفاقاشم
من یه آدمم نمیخوام ادعا باشم
پُرِ گرگه! چطور توی اجتماع باشم؟!
میخوام واسه تنهایی پُرِ اشتها باشم
دیگه بیخیالِ روزگار‌ و اتفاقاشم
من یه آدمم نمیخوام ادعا باشم
پُرِ گرگه! چطور توی اجتماع باشم؟!
میخوام واسه تنهایی پُرِ اشتها باشم
هرچی میگن باید هیچی نگی
بریزی تو خودتو پیر شی سریع
یه جور خرج کنی فقط سیر شی! همین!
به این سختی باور کن هیشکی ندید
آدم هیچی نگه شاید بهتره
فقط نگاه کنه! بخنده! بگذره!
چون کسی نیس دردتو بشنوه
پس بِبُر حرفاتو کِش نده
میدونی چیه؟! هستم دنیل نیاک
تو مشکلات‌هم هست صبرم زیاد
قافیه‌هام همش از غم میاد
من فازم اینه بگم از سختیا
من دلم شکست میگن قضا (و) بلا بود
این گِله‌های من همش از آدما بود
این شدکه دلم گرفت از آدما زود
دلِ من بیشتر توی عزا غما بود
همه حرفای این‌تو شده ثابت برام
من توقع ندارم از دیگران
دیگه حرفی نمیمونه جز یک‌ کلام
اینه داستانِ این شهرِ بی‌مرام