Biss Bisavad

I Am Legend

جرثومه های مرگ پاتونو روی کشوری
گذاشتید که توش پر یله از بابایی تا لشگری
اینجا سرزمین کوروش و کاوه آهنگره
فکرشم نکن پاتو کج بذاری و یوقت له نشی
اینجا ایرانه ، بیشه شیران
از خون سیمرغ، رستم و نیکان
اینجا کسی مجبور نمیشه که بخواد
عوض کنه جای علم و زر رو با علم و ایمان
اینجا عادت کرده نعره ها به گوش جنگ
گوش جنگ ؟ چه واژه قریبی می خوره به گوش من
قدم نحستو بردار از روی این جای پاک
قبل از اینکه قلم بگه ، قلم بشه ساق پات
اینجا گلستونه یارو، جای علف هرز نیست
گر چه مطمئنم که نمیدونی چیه سنت این آب و خاک
سنت ما پیکاره پس گورتو گم کن تو
قبل از اینکه دیر بشه برو بیرون تند تند تند
طبل تو خالی! فقط صدات بلندتره همین
ولی ما بی صدا میایم بالاسرت بمب بمب بمب
جنگ، صلح، هک شد تو رد های دستای من
اینکه من هستم افسانه هست، من هستم افسانه هست
ریا, نیرنگ، حیات و مرگ، دست تو نمی‌دم ابزارشم
فکر نکن هستم افسار دست، ایرانم افسانه ام
بمب خورد روسرم دنیام چه زود ذوب شد
خب، برد ، بابام گلوش پر سرب شد
جنگ، مرگ واسه ما هر روز به زور بر خورد
صلح، مرد، مرگ پدر واسه اونا تبدیل به شکر شد؟
این دیالوگای یه کودک در کنار مادره
کودکی که آخرین از آخرین های آخره
آه اون بچه که می گیره، شک نکن ابلیس
تو هر چی می کشی از نفرین موساهای دم آخره
مطمئنم جهان بدون شما شادتره
و بدون که نسل تو برای ما از عادم عادتره
این خاک مهد تمدنه، مهد فرهنگ و دین
گفتار، پندار، کردار نیک شروعش از اینجاست وسط میان خاوره
جنگ خوب نیست، ولی جنگ ما از خلق باوره
میگم رک حرفو که فکر به خاک پرشیا نده
شروع با تو بود همین آتیش می گیره دامنت
که میگن جنگ اول بهتر از صلح آخره
در آخر شکر که ریشه داریم و به این خاک وابسته ایم
از من به تو که نمیذاری داشته باشیم هسته ای
با اینکه میدونم اینا همه ایراد قوم تو
بنی اسرائیل ببین ما نود میلیون هسته ایم