Moein Mehr

Kash

کاش دل وامونده ی من
غمش یه انتهایی داشت
دل شکسته ی منم
واسه خودش خدایی داشت
کاش یکی بود که میتونست
این دل و آرومش کنه
واسه سر سوزن خوشی
این دل چقد خواهش کنه
هر چی زمان بیشتر گذشت
یه داغ تازه تر گذاشت
رو دلِ خون و خسته ایی
که از تو انتظار نداشت
رو زخم من نمک شدی
یه کوه غم ساختی برام
چی فکر میکردم و چی شد
خراب شدن آرزوهام
خونه بدونه تو فقط
رو سرم آوار شد و رفت
این بغض لعنتیه من
محکومه تکرار شد و رفت
هر چی میخوام یادم بری
خاطرت پر رنگ تر میشه
همه جا میبینم تو رو
با فکرت چشمام تر میشه