Zafar

Havaye Del

میانِ شبِ من
تو ماه سپیدی
که در عمق دردم
به دادم رسیدی
به پایم نشستی
که تنها نمانم
هوای دلت را
سپردی به جانم
صدای مرا در
سکوتم شنیدی
تمامِ غمم را
به آتش کشیدی
مرا در میانِ
وجودَت نشاندی
عجب عاشقانه
به عشقم کشاندی
بجز شانه هایت ! پناهی ندارم
که دلتنگی ام را، کنارت ببارم
چه شوری که با تو، به پایان رسیده، غم هر زمانم
شدی سرنوشتم،که جانم بمانی،جهانت بمانم
ای تمام آرزویم
هرچه دارم از تو دارم
در هوایِ دیدن تو
عاشقانه بی قرارم
تا کنار تو نشینم
حسرتی در دل ندارم
با تو آرامم همیشه
به دلَت دل می سپارم
چه شوری که با تو، به پایان رسیده، غمِ هر زمانم
شدی سرنوشتم،که جانم بمانی،جَهانت بمانم