Javad Sharifi

Mochaleh

چشمام ویرونه
غرق بارونه
هرچی ابره تو سینه‌م می باره
بدجور می باره
دیگه دنیا بی تو خیلی تاره
بعد تو قلبم تو مشت زندگی مچاله شد
حتی فریادم یواش تر از غم این ناله شد
آخر قصه م پره از هرچی که محاله شد
بی تو‌ رگبار بدی توی نگام زندونیه
بیشتر از عصرای پاییزی دلم بارونیه
اینجای تقدیر من نهایت ویرونیه
تو کجایی که ببینی غربت آینده مو
مردن آرامش و این سوختن هر خنده مو
زیر آواره دلم
غرق رگباره دلم
بس که غم داره دلم باید بمیرم