Nima Borna

Maghsad

حتی تو روزهای سختم به کسی تکیه نکردم
خودمو محکم گرفتم تو همین آغوش سردم، آغوش سردم
حتی تو حال خرابم از کسی بالا نرفتم
من خودم پله شدم چون آدم روزهای سختم، روزهای سختم
من خودم مثل یه کوه پشت خودم بودم و بس
حتی وقتی که نبود تو سینه من یه نفس
رد شدم تو عمق شب وقتی که هیچ نوری نبود
قله غاف واسه پاهام مقصد دوری نبود
من خودم مثل یه کوه پشت خودم بودم و بس
حتی وقتی که نبود تو سینه من یه نفس
رد شدم تو عمق شب وقتی که هیچ نوری نبود
قله غاف واسه پاهام مقصد دوری نبود
نذاشتم درد بی مهری منو از پا در بیاره
فهمیدم هر جور که باشم زندگی ادامه داره، ادامه داره
هردفعه منو شکستن به خودم امید دادم
مثل کوه محکم ایستادم جلوی یه لشکر آدم، یه لشکر آدم
من خودم مثل یه کوه پشت خودم بودم و بس
حتی وقتی که نبود تو سینه من یه نفس
رد شدم تو عمق شب وقتی که هیچ نوری نبود
قله غاف واسه پاهام مقصد دوری نبود
من خودم مثل یه کوه پشت خودم بودم و بس
حتی وقتی که نبود تو سینه من یه نفس
رد شدم تو عمق شب وقتی که هیچ نوری نبود
قله غاف واسه پاهام مقصد دوری نبود