Pedram Eftekhari

Man

منو غم منو صدای گرفته
منو یه اتاق تاریک
پره دود سیگار چت رو درو دیوار عه
هی نگا به ساعت کی میشه صب که بشم راحت
از این فکرای مسخره توی عالم دیگمو
تو یه ادم دیگه و پر عادت
منو حرف های مردم یه مردی ک کند از این زندگی رفتو
حرفای بی ربط دیوونه میکرد منو از خودم میکند
شدم یه من بی رحم بی حد فقط میرم
من توی در دیوارم
صب بیدار میشم
چایی بعد سیگارم
کنج لبمه هنو بد خمارم
چشا پف کرده بد این سر دردو رد
یه مرد پاچیده جلوی اینه
حرکت به سمت کوچه خیابونا
یه صدا داره بم راهو نشون میده
میگه بکن از هرچی ادم
تو میری بعد تو چی یادمه
ادما میکنن قضاوتت
نردبون میشی تو واسه همه
میمونه بره تو فقط غمش
تنهایتو بکن تنها باورت
تنها صلاح تو ی قلمه
فاصلت تا هدف یه قدمه
بیا باور کن منو این ادم بدو
بیا خوبش کن نرو
هرچی میگن پشتم تو باورش نکن
چقد گفتم بمون از پیشم نرو
گاهی تنهایی چاره درد است
توی این همه شلوغی شهر تنها ماندن
درد است
و بد تر از تنهایی حقیقت های تلخ است
همه شهر رو گشتم نبود هیشکی شبیهت
همه دنیام کثیفه با خودم شدم غریبه
من بد و کی میخادش
هرکی رسید بم چرا تنشون میخاره