Aliya Jenab

Bazandeh

از دل تنگ آتیش حرفا حاجی
از نیش و کنایه بگذریم باز سردی رفتارا چی؟
از یه جا عادت میکنی به نقش بازنده تو دنیات ولی
از سر لجم که شده یاد میگیری چجوری سرپا باشی
از آدم درنمیاد معرفت جایی به آسمون نمیرسه سر خم دایی
میدونم یه نفر کمته میدونم اندازه همه تنهایی
میدونم شده دلت تنگ هنوزم حواست بهش هست
میدونم شده جونتم بدی یه لبخندو ببینی به چهرش
دنیای آدم باحالاس شب ما بی ستارس
شده داستان زندگیم دارک دنبال یه سینما گر
اسکار بدشانسیم هر روز بد تر و بی دفاع تر
این مدل تنهاییا آشناس برام ما عادت کردیم به دوریش ولی
از عالم و آدم دست گرفتیم که الان اینجوری موندیم زمین
تا هر کس یه سازی میزد میساختیم نهایت سوختیم ولی
ازم نپرس من قبلی کجاست نگو چرا انقد زود میشکنی
من خودمم بریدم از خودم داش صفحه آخر و بستم سریع
این دنیا یه مرحله چرتِ واس من فقط دنبال رد کردنیم
آدما نقابن فقط رفاقت رفاقت رفاقت غلط
رفاقت غلط رفاقت غلط
همه چی تکراره تش همه چی ضد حاله
آدم با چش آدم نمیبینه تصویرا اسکناسه
عشقی که پیرت میکنه چی درسته چی اشتباهه
اسلحه بهونس فقط اونکه میکشه انتظاره
نهایت سنگه قلبت مثه میخ میکوبونت
احساس که خاموش میشه تو آتیش میسوزونت
همه چی آروم میگیره آشوب دلت با خون میمیره
از یادت نمیره شروع میشه وقتی که بارون میگیره
از یاد نمیره که این لحظه ها هر ثانیشم از غم پره
این احوال که درست بشو نی فقط میتونه حالمو بد تر کنه
مستی درد و علاج نمیده لیوان پر مستم کنه؟
این عادتا ترکم کنه؟ رسم آدما رفتن شده
نمیترسم از شب تنهایی برو اگه پای رفتن داری
ما هرچی و که پاش واسادیم دم آخری از دست دادیم
شب به شب با خودم طرفم تلخی میره از حلقم پایین
از همه بریدم حاجی بسه قبلیا که دستم دادین