Kamran Tafti

Parvaz Rooye Baame Tehran

می ترسم از تاریک روشن ها
از قبل و بعد گریه ی زن ها
از زندگی باهم،، ولی تنها
از بدرقه تا راه اهن ها
از شوق غمگین رسیدن ها
از دوستت دارم شنیدن ها
از هرچه با من هست
می ترسم
می ترسم
از چای مانده روی میز او
از ارزوهای عزیز او
از اسم روی سینه ریز او
از ریتم موزیک مریض او
از ریتم موزیک مریض او
از هرچه با من هست
می ترسم
می ترسم
من میشناسم مثل غم او را
انگیزه ان چشم و ابرو را
ان خنده های ماجراجو را
ان تخت خواب مست ان بو را
گم کرده بودم ان خیابان را
پرواز روی بام تهران را
بغض کنار سیدخندان را
قرض قرار چای و قلیان را
ان موی بی رحم پریشان را
ان موی بی رحم پریشان را
من می روم
من می روم
پیدا کنم، ان را
من میشناسم مثل غم او را
انگیزه ان چشم و ابرو را
ان خنده های ماجراجو را
ان تخت خواب مست ان بو را
گم کرده بودم ان خیابان را
پرواز روی بام تهران را
بغض کنار سیدخندان را
قرض قرار چای و قلیان را
ان موی بی رحم پریشان را
ان موی بی رحم پریشان را
من می روم
من می روم
پیدا کنم ان را
می روم