Ako Azad

Parvaneha

حرف جدیدی نیست
تو منو نفهمیدی
من تا مرگ میرقصم
تو از زندگی ترسیدی
تردیدی نیست
راه ما جداس
راه گریزی نیست
این بغض پروانس
که بال میشه میره
تا بهار دور دست
رفتن تنها راهه
هر دوتای ماس
از قله‌ی ترس
تا دره‌ی تنهایی
زخمایی که سهمم بود
همسفرم هستن
نبودن تو
مرز عبور از خودمه
دیروزا رو میبازم
با هر قدم از رفتن
رو لبهای سرخ افق
نبض راه نرفته‌ی من
میگه امیدی نیست
به گذشته‌ای که پاشیده
چون تنهاتر از دیوونه‌ها
پروانه‌هان