Ramtin Daliran

Khak

برخيز شتر بانا بر بند كجاوه
كز چرخ عيان گشت همي رايت كاوه
از شاخ شجر برخاست اواي چكاوه
وز طول سفر حسرت من گشت علاوه
بگذر بشتاب اندر وز رود سماوه
وز ديده من بنگر درياچه ساوه
ماييم كه از خاك بر افلاك رسانديم
خاك عرب از شرق به اقصي گذرانديم
درياي شمالي را بر شهر نشانديم
وز بحر جنوبي به فلك گرد فشانديم
در چين و ختن ولوله از هيبت ما بود
در مصر و عدن قلقله از شوكت ما بود
در آندلس و روم عيان قدرت ما بود
غرناطه و اشبيليه در طاعت ما بود
امروز گرفتار غم و محنت و رنجيم
در داو فرح باخته اندر شش و پنجيم
با ناله و افسوس در اين دير سه پنجيم
چون زلف عروسان همه در چين شكنجيم
هم سوخته كاشانه و هم باخته كنجيم
ماييم كه در سوگ و طرب قافيه سنجيم
جغديم به ويرانه هزاريم به گلزار
افسوس كه اين مزرعه را آب گرفته
دهقان مصيبت زده را خواب گرفته
خون دل ما رنگ مي ناب گرفته
وز شوزش تب پيكرمان تاب گرفته
رخسار هنر گونه مهتاب گرفته
چشمان خرد پرده زخون آب گرفته
ثروت شده بي مايه و صحت شده بيمار
ابري شده بالا و گرفته است فضا را
وز دود و شرر تيره نموده است هوا را
آتش زده سكان زمين را سما را
سوزانده به چرخ اختر و در خاك گيا را
اي واسطه رحمت حق بحر خدا را
زين خاك بگردان ره طوفان بلا را
بشكاف زهم سينه اين ابر شرر بار
بر خيز شتر بانا بر بند كجاوه
كز چرخ عيان گشت همي رايت كاوه
از شاخ شجر بر خواست اواي چكاوه
وز طول سغر حسرت من گشت علاوه
گشت علاوه گشت علاوه گشت علاوه