Korosh Darvazi

Kalbod

مستیه‌ی پرده با حال خراب
عربده میکشید بادُ میخوام
تندی وزید شد پنجره وا
تا شکسته شه توش حبس هوا
دیگه آشناس کوچه با این منظره ها
میگه بهترین قاب این خندیدناست
کاش پرده هم اینو خوب میدونست
رقص تا وقتیه که باشه پنجره باز
صاحب دستای پینه بستم
شاعر یه شهر بی هدف گم
زندس تو من ی غول بی رحم
که چشماش گودهُ و رو ورق قفل
دلبر چیه اصلا کلبش کجاست
که من تاریکم تو جنگل سبز
پهلو گرفتم برا فردا
لنگرم افتاده بندر درد
زمان بهم گفت برگرد ب عقب
گفتم نمی‌خوام بره به درک
گفت اینا برا همتون خوب خواب دیدنا
جنگیدم خورد ضربه تنم
وایسادم روی خط غرور
بی خبر حتی از دل فردام
جز شعرم جایی پیدام نمیشه
به ما گوش بده باشی پیِ معنا
من نصفم رفت
سردیه پاهام منو حس کردن
از هر چی که فک کنی دل کندم
تا فکرو خیال منو ول کردن
رفتم و جاده سراسر پر مه
همه دستا آغشته ب خون
تا تنگ میشه دلم واسه قدیم خودم
میگم بیخیال بکن ازین لحظه عبور
ی سقوطم ی سقوط
منو کشتن ولی چیه جرمم
دیگه سنگ شده کالبد من
که نمیشکوندش زور پوتکم
من دیگه نیستمُ خندم به قلم
به پنجره به شعر به حال بدم
تو این زندون خاک؛با رنگ سیاش
تو حسرت پرده می‌رقصه تنم