Sharom

Ye Shaer

حرفهایی که میزنم به گوش هیچکس نمیرسه
یه شاعری مثل من توی این شهر خیلی بیکسه
تنها کنار اتوبان با سیگاری که خیسه
زیر این بارون مصنوعی خودکارم نمینویسه
به پسمونده های خاطراتم هی فکر میکردم
از آدمای خواب این شهر باز کینه کردم
به چشمهای بسته شده روی ظلم با عهد و پیمان
به تیترهای امیدوار کننده ی روزنامه ی کیهان
به تمدنی که غیر از اسم ازش چیزی نمونده
به مادری که بچش رو سر صفره ی خالی نشونده
به ارتباط بین مهر پیشونی با مهرهای بانک
به جهان سوم و کشته شدن با ترکش و توپ و تانک
هی فکر میکردم هی فکر میکردم
هی فکر میکردم هی فکر میکردم
زندگیه من اینه هر شب من پر کینه میگذره و میره جلو شاید آروم بشه این سینه
ولی افسوس نمیگذره لحظه ای که پر بغض تو گلوت صبح نمیشه شبی که نگات به دیوارای سرد روبه روت
گره خورده و هی فکر میکنی به دنیای سرد خارج از تنت به آدمای احمقی که یه عمر همش تو رو دوره کردنت تورو دوره کردنت
حس میکنی که تنهایی فکر میکنی به هر جایی فکر میکنی به اینکه اینا همه قطره اندو تو هم دریایی
فکر میکنی به زنده بودنت جنگیدن واسه زنده موندنت خندیدن به عشق مادرت و کار تو بازار به عشق خوندنت
چشمام داره خیس میشه از عمری که داره نیست میشه از شاعری که شنیده نشد جنگید و تو اینطاعون نمرد
فکرامو گفتم بفهم دنیامونو کشتن بفهم فکر نکن که حرف مفتن واسه گفتنش سوختم بفهم
به فریادهایی که کشیدم تو زیر زمین ها ده سال
به حال مردهایی که پریدن روی اون مین ها هشت سال
به سوالات پاکم و این همه جواب های هرزه
به خدایی که میگن داشتنش پر از حد و مرزه
هی فکر میکردم هی فکر میکردم
هی فکر میکردم هی فکر میکردم
شاروم دهم بهمن ماه یک هزارو سیصدو نودو دو