Yasal

Mahrokh

شروع داستان از اون نگاه بی هوات
کنارم بمون که من واست شدم بیقرار
نمیدونم عاشق چیم عاشق اون خنده های رو لبات
میگی شبو دوس نداری خب منم میشم روز برات
کجا بودی تا حالا
هه هیچی نگو
میکنن پرستو ها پرواز تو نیستی پهلوم
هدیه ی من به تو ، چهارتا شاخه گل رز
میخونم تا خود صبح
فقط میخوام خودتو
میدونم شبا داری تو غلت میزنی تو رختخواب
آره گریه کردی اشک ریختی
بسه هان چته
دیگه داره صبح میشه
همش داری نگا میکنی کی ساعتا جفت میشه
رفت که رفت
رسیدیم به ته خط
شدی عکسای رنگی کتاب من
چی میخوای از دنیای کساد من
میدونم یه روز از همین روزاس
که سهم من میشه یه پاره خط
که از دو طرف بن بسته
از دور قشنگه این تصویر
مجبور بوده بخنده
این ماهی رنگی تنگ تقدیرُ
فریاد زد آزادم کنُ
بشکن هرچی که فاصلست
چون هیشکی نبوده جای من
ببینم میفهمی حاجی
گریه ی آروم ینی چی
شب تو بالکن لبه تیغ فکر پریدن ینی چی
شایدم هیچ غمی نی تو نیمه ی عمرم
ولی خب بازیه این شیشه و ناخون ینی چی
مرگه آسون ینی آروم
ولی جیغ
تو سرم پر از صداهای نامفهوم
بهم میگفت نابود شو برو به جای نامعلوم
عاشق ارتفاع بودم حین پرواز بالم سوخت
حاصل این انتظار رو نگذشته به حالم دوخت
آ ، یه روزی میرسیم به هم
یه روزی که از بین ما کسی نمیزنه ماسک به صورتش
یه روزی که همه میخندن نمیتونن روی خاک بکوبنت
چقدر دارم شانس به بودنت
نمیدونم یه چیزی شه بفهمم اونو کاش تو صورتت
روزی صدبار به خودت قول میدی آره
جنم داری پاش بمونی؟
سلام به تو ماه پیشونی
میدونی خیلی وقته نمیتابه این نور نقره ای رنگ مهتاب
من فقط هربار مرور میکنم
ولی چیزی تو خاطرم نی
فقط یادمه سرد بود ، باد میومد
از مرز ده گذشته بود ساعت
یه پاکت دنبالم نبود حتی
پس آتیشی روشن کردمو لم دادم پاش
تو آسمون ستاره داشتم
نمیاد دیگه ستاره ای جاش
عکسای ما میسوخت
تو این آتشی که داشت زبونه میکشیدُ
کودکی که میدوئید
ولی از آینده میترسیدو خط فردا رو میبرید
فقط دستش یه عروسک بود
صبر کن
اون چقدر شبیهه من بود
اون که بود نداشت کمبود
نمیکرد هیچجا شیونی
با اون میشد بیخیال ترین آدم دنیا میخندید بی دلیل
به عروسک گفت تو خوشحالی از این که با منی یا بی منی
با تو من چند وقتیه امید دارم تو این مسیر