Dariush Shojaa

Ziafate Khabe To

شعر من از عذاب تو ، گزند تازيانه شد
ضجه مغرور تنم ، ترنم ترانه شد
حماسه ي زوال من ، در شب تلخ گم شدن
ضيافت خواب تو را ، قصه ي عاشقانه شد
براي رند در به در ، اين من عاشق سفر
واي كه بيكراني ،،حصار تو كرانه شد
واي كه از عزاي عشق، گشته شد اشناي من
واي كه نعرهاي عشق ،زمزمه ي شبانه شد
اي تكيه گاه تو تنم ،سنگر قلب تو منم
واي كه نيزه ي تو را ، سينه ي من نشانه شد
درخت پير تن من ،دوباره سبز ميشود
كه زخم هر شكست من ،حضور يك جوانه شد
واي كه در حضور شب،در بزم سكوت شب
شب كور وحشت تو را قلب من اشيانه شد
واي كه ابروي تو، مرد انا لحق گوي تو
بر استان كوي تو ، جان داد و جاودانه شد
من همه زاري منم، زخمي زخمه ي تنم
براي هاي هاي من،،زخمه ي تو بهانه شد
درخت پير تن من، دوباره سبز ميشود
هر چه تبر زدي مرا، زخم نشد،جوانه شد