Savan

Habse Khanegi

مرو ، نگو به آخرش رسیدم
مرو ، که از همه جهان بریدم
بمان ، که تاب ِ بی کسی ندارم
ببین، به غم نشسته روزگارم
بی نفس مانده ام
تو مرا یاری کنی
کاش کمی جان من
آبرو داری کنی
خوب شود زخم من
تو اگر یاری کنی
دل مکن دلبرا
بی قرارم
تو می روی که در قفس نفس بگیرم
که در سکوت حبس خانگی بمیرم
تو می روی که از تو آرزو بماند
به کوله بار رفتنت بگو بماند