Kamran Molaei

Donyaye Man

توی این خونه یه عمره
که با غصه همنشینم
تو هجوم غم و غصه
تا کجا عقب بشینم
لکه برداشته غرورم
لطمه خوردم از زمونه
کسی دلواپس من نیست
کسی پیشم نمیمونه
کسی پیشم نمیمونه
کسی پیشم نمیمونه
اینه جواب بی کسی
اهای دل خسته ی من
که مثل سایه هر کجا
این همه غم وصله به من
وقتی که پشتم خالیه
دیگه به کی تکته کنم
حتی نیست که بخوام
رو شونه هاش گریه کنم
اینه جواب بی کسی
اهای دل خسته ی من
که مثل سایه هر کجا
این همه غم وصله به من
وقتی که پشتم خالیه
دیگه به کی تکته کنم
حتی نیست که بخوام
رو شونه هاش گریه کنم
من همونیم که فکر
فتح این دنی رو داشتم
ولی اخرش خودمو
تو غصه ها جا گذاشتم
دیگه رفت و امدی نیست
توی خلوت اتاقم
تو بدترین روزا من
نیومد کسی سراعم
نیومد کسی سراغم
نیومد کسی سراغم
اینه جواب بی کسی
اهای دل خسته ی من
که مثل سایه هر کجا
این همه غم وصله به من
وقتی که پشتم خالیه
دیگه به کی تکته کنم
حتی نیست که بخوام
رو شونه هاش گریه کنم
اینه جواب بی کسی
اهای دل خسته ی من
که مثل سایه هر کجا
این همه غم وصله به من
وقتی که پشتم خالیه
دیگه به کی تکته کنم
حتی نیست که بخوام
رو شونه هاش گریه کنم