Shahryar

Javooneh

زیر یه سنگ سیاه پونه ای زد جوونه
سر در آورد از توو خاک آسمون رو ببینه
سایه سیاه سنگ افتاده بود رو تنش
سردی پیکر سنگ مونده بود رو بدنش
خسته شد نشست رو خاک اون جوونه قشنگ
نتونست بیاد بیرون از زیر سینه سنگ
گفت که زیر سنگ سخت من غریب و اسیرم
زیر این حجم کبود جون میدم من میمیرم
سنگه تا حرف و شنید قلب سنگی اش شکست
گفت که با این همه درد نمیشه اینجا نشست
لبه پرتگاه جنون لغزید و افتاد توو رود
چشمای جوونه دید آفتاب و هر چی که بود
چه قشنگ کار سنگ تو سکوت شعر من
رسیدن به اوج عشق قصه سقوط سنگ
قصه ی سقوط سنگ
یکی هست که میگذره از خودش ببین چه سخت
سنگه افتاد ته رود تا جوونه شد درخت
یکی هست که میگذره از خودش ببین چه سخت
سنگه افتاد ته رود تا جوونه شد درخت