Maqloob

Sad Jan Shodeh And

در دل چو یک طلب ، آمد هزار شد
وقتی وجود او ، بر دل آشکار شد
مارا تحیّری ، بی نقص و عیب داد
بر سمت ما بیامد و ایمان به غیب داد
وجدی به جان گرفت ، شوقی نهان گرفت
از آن تلاطمی بر هر دو جهان گرفت
دل پر ز خواستن ، آنرا که دیده بود
شد در ولع ز آن ، کآنرا چشیده بود
دل از من برد و روی از من نهان کرد
آنان که ز او صد جان شده اند
دنبال سرّ جانان شده اند
در زیر بال حق رفتند و
از چشم خلق پنهان شده اند
یک جا نشستن و سکون بی بخار رفت
تا در طلب شدم ، از ما قرار رفت
اینگونه بیقرار ، شوقم که بیشمار
آن جوشش و تلاطم دل را گرفت به کار
تا منزلش تمامی راه را میدوم
تو بگو قله ی قاف با کله میروم
صد سختی و بلا در راه باشه میکشم
ما خود ز خود گمیم ، او مارا میکشد
در کشش افتی روش گم گرددت
اگر با من نبودش هیچ میلی
چرا ظرف مرا بشکست لیلی