Hossein Niksefat

Tasiyan

می تسکه دیل فدم
تی دست کی می زندگانی بی
دیر بفهمستمه کی
می اشتباه جوانی بی
می روزگار میان
خاطره خوب جا ننه ایی
فگیفتی می خوشیه
اونی عوض هم‌غم فده ایی
ننی چی کشمه زمانه
غم وره می دونه چومانه
چوب می ادیل خورما
که اتو ،می خانه الان تاسیانه
ایته کوه منستن دیله جه گب درم
آتش گیفته می سینه طب درم
سوختن درم می خاطرخوایی ره اما
چره انقد تو سردی
می عمر می جوانی بوشو از می دست
چوم بوکوده ج تی آه و زاری طلس
من چی صافو ساده بوم اخ ای خودا
که فکر کودم وگردی
ننی چی کشمه زمانه
غم وره می دونه چومانه
چوب می ادیل خورما
که اتو ،می خانه الان تاسیانه