Shaha Alishahi

Pargar

نوکِ پرگار دلِ من
خنده های اون کسی بود
که با دوریش،کل دنیا
به تنگیه قفسی بود
خنده هایی که کنارش
سوز و سرما بود همیشه
سوز و سرما واسه این دل
حکم سنگ واسه شیشه
چقدر تو این پیاده رو
کنار من قدم زدی
گناه من چی بوده که
همه چیزو بهم زدی
پنجره اتاق من
بازه به روی آسمون
ابر سیاه بی کسی
می‌باره توی خونمون
اگه سرد و سوت و کورم
اگه هیچ حرفی ندارم
واسه اینه تو نخواستی
زندگیمو پات بذارم
واسه اینه تو نخواستی
که من و تو، ما بمونه
بعد رفتنت تو خونه
تنها سرماس که میمونه