Kamran Atta

Damn Airport

شبیه یه قالیچه ی نخ نما
یه زاینده رودم که خشکید و مرد
قنوتم پر آرزو بود ولی
یکی آرزوهامو دزدید و برد
جنوب و شمالم بدون خلیج و خزر
شرابم که ردم به شیراز نیست
من اینم همین هیچ و پوچ
به روی دلم هیچ دری باز نیست
من ایران بی حافظ و سعدی ام
ایرانی که کوروش و از یاد برد
نخواست و نشد زندگی عابد
همین زندگی حق دنیامو خورد
بلوچ همیشه فراموش شدم
که سیل اومد و برد هرچی که داشت
همون کول بر بیست و چند ساله ی
که تو قلب فقر شدید افسانه کاشت
یه قمری نوک چیده رو تیر برق
یه ببرک گه دندون نیشش شکست
دلم شد فرودگاه مخصوص غم
فقط غم روی باند فرودم نشست