Mohsen Parsa

Eshtebah

رفت و دیگه برنگشت
اونیکه دنیامو رنگ میکرد
اونیکه خالق خندم بود
اونیکه هی می‌رفت برمیگشت
رفت و دیگه برنگشت
اونیکه دنیامو رنگ میکرد
اونیکه خالق خندم بود
اونیکه هی می‌رفت برمیگشت
محتاجم به آغوش چند لحظه ای
عاشق بدون هیچ قطره ای اشک
که نگران فردا باشه
محتاجم به آغوش چند لحظه ای
عاشق بدون هیچ قطره ای اشک
که نگران فردا باشه
ولی نه همش اشتباه بود
عشق تو عشق نبود اتفاق بود
اگه شکست خوردم و لطمه دیدم
باعثش همین اعتماد بود
اعتماد به دوست داشتنت
به اینکه اگه خوب باشی بات خوبن
همش اشتباه بود اشتباه
هرچی عشق ورزیدم بتو از خودم
ولی نه ازاینجا به بعد دیگه تضمین نی
من نمیخوام زندگی تزیینی
من رویاهای این نفس و میبرم
من میله های این قفس و میکنم
ولی فکر نکن بعد تو داغون میمیرم
نه ابر میشم نه بارون میگیرم
خودم از خودم یه قایق می‌سازم و
توش آروم میگیرم
زندگی من شبیه برگای زرد پاییز بود
بعضی وقتا میخندیدم که اونم بازی بود
از همه چی خسته ولی دلم به تو باور داد
باور نکردی که دلم به تو درد داد
محتاجم به آغوش چند لحظه ای
عاشق بدون هیچ قطره ای اشک
که نگران فردا باشه
محتاجم به آغوش چند لحظه ای
عاشق بدون هیچ قطره ای اشک
که نگران فردا باشه