Mohammad Khalaj

Faseleh

عشق تو مست و کف زنانم کرد مستم و بیخودم چه دانم کرد
غوره بودم کنون شدم انگور خویشتن را ترش نتانم کرد
شکرینست یار حلوایی مشت حلوا در این دهانم کرد
تا گشاد او دکان حلوایی خانه ام برد و بی دکانم کرد
خلق گوید چنان نمی باید من نبودم چنین چنانم کرد
اولا خم شکست و سرکه بریخت نوحه کردم که او زیانم کرد
صد خم می به جای آن یک خم درخورم داد و شادمانم کرد
در تنور بلا و فتنه خویش پخته و سرخ رو چو نانم کرد
چون جهان پر شد از حکایت من در جهان همچو جان نهانم کرد
چون مرا نرم یافت همچو زبان چون زبان زود ترجمانم کرد
چون زبان متصل به دل بودم راز دل یک به یک بیانم کرد
چون زبانم گرفت خون ریزی همچو شمشیر در میانم کرد
بس کن ای دل که در بیان ناید آن چه آن یار مهربانم کرد