Ali Yazdani

Doosh

بزرگ بود و از اهالی امروز بود
و با تمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب میفهمید
صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود
و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد
و دست هاش هوای صاف سخاوت را ورق زد
و مهربانی را به سمت ما کوچاند
و او به شیوه باران پر از طراوت تکرار
و او به سبک درختان
میان عافیت نور منتشر میشد
همیشه کودکیه باد را صدا میزد
همیشه رشته ی صحبت را
به چفت آب گره میزد
و بارها دیدی که با چقدر سبد
برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت
ولی نشد که
روبروی وضوح کبوتران بنشید
و رفت تا لب هیچ
و پشت حوصله ی نور ها دراز کشید
و هیچ فکر نکرد که ما
میان پریشانی تلفظ در ها
برای خوردن یک سیب
چقدر تنها ماندیم
بزرگ بود و هست بزرگ بود و هست
بزرگ بود و هست بزرگ بود و هست