Mohammadreza Hanafi

Khiaboon

گذشتن از این حس و حال عجیب
بدون نگاه تو ممکن نبود
کنار تو ایمان آورده به عشق
مگر نه دلم بی تو مومن نبود
تو که اومدی غصه رو باد برد
دلم از تموم جهان کنده شد
کسی که تو مرز وطن گم شده
به آغوش امنت پناهنده شد
دلم از تموم جهان کنده شد
خیابون خیابون قدم میزنم
به سمت کسی که ازم دور نیست
منو تو غرور خودت گم نکن
تو این رابطه هیچ کی مجبور نیست
من و کم کن از جمع روزای خوب
که حالم مثل ابر و بارون شده
رو موهای من برف غربت نشست
تو از وقتی رفتی زمستون شده
هوا بی تو آماده ی گریه بود
تو بارونیه کهنه که گم شدم
خودم رو سپردم به تقدیره اون
منم مثل باقیه مردم شدم
خیابون خیابون قدم میزنم
به سمت کسی که ازم دور نیست
منو تو غرور خودت گم نکن
تو این رابطه هیچ کی مجبور نیست