Arman Mohammadi

Havasam Nist

از وقتی رفتی حال و روزم
مثل دریا پر از سکوته
انگار یه عمره گیج و ماتم
از این باختن شدم دیوونه
رد شدی از من این قلب شکستم
داره میگیره بازم بهونه
کلافه میشم هر وقت نیستی
جلو آینه میگم چه تنهام
حواسم نیستش به هیچ چیزی
حتی به ساعت امروز و فردام
درد من اینه که چجوری
میگذره این بی کسيه شبهام
دستام سرده دیگه رفته خواب از چشمام
قلبم پر درده باور نداره شده تنها
بغضم شکسته دیگه آروم نمیشه صدام
دنبالم نیا که حرفات منو به هم ریخته
هر ثانیه حس میکنم این آخر خطه
دلواپسه روزایی ام که بر نمی گرده
خودت میخوای بري ابریه آسمون
مثل اون نمه چشمای ناز تو
می باره بارون واسه عشقمون
دیگه خياله لمس دست تو
چی شد عزیزم باز دم رفتن
بهونه کردی این گریه هاتو
یه پاکت خالی جا گذاشتی
روی ميزت به یادگاری
از این حس من چیزی نزاشتي
خودت میخواستی تنهام بزاری
چشاتو بستی فرصت ندادی
اما هنوزم به من بدهکاري