Mehdi Ahmadvand

Deltangi

تو خیابون زیر نور چراغا
ساعت از نصفه‌شبم
گذشته بود
جز منو تنهام پیاده رو
خبر از عابر دیگه ای نبود
بادی که درختارو تکون میداد
روی سنگ فرشارو برگ
پوشونده بود
مثل هرشب دوباره دلتنگی
منو سمت خونتون کشونده بود
هنوزم وقتی که نزدیکت میشم
نفسم حبس میشه توی سینه
بی هوا زول میزنم به خونه‌تون
آخه کار رشب من اینه
هنوزم وقتی که رد میشم از اون
کوچه ای که خاطراتم توشه
بی هوا زول میزنم به خونه‌تون
خونه ای که چراغاش خاموشه
یاد ِ اون شبا میوفتادم که
بوی عطرت میومد با بارون
شبی که یخورده سردت شده بود
وقتی رد میشدیم از این خیابون
چراغ ِ اتاق تو روشن بود
خیلی دیره تو چرا بیداری
روی خوش‌باوری دلواپستم
شاید از دوری من بیماری
هنوزم وقتی که نزدیکت میشم
نفسم حبس میشه توی سینه
بی هوا زول میزنم به خونه‌تون
آخه کار رشب من اینه
هنوزم وقتی که رد میشم از اون
کوچه ای که خاطراتم توشه
بی هوا زول میزنم به خونه‌تون
خونه ای که چراغاش خاموشه