Hamed Nattaj

Koocheye Ma

به تنهایی کشیده کارم اینجا
اتاقی که مثل دستات سرده
زمستون همون سالی که رفتی
هوای این اتاق و سرد کرده
زمستون همون سالی که بارش
هوای عشقمو از خاطرت برد
همون سالی که بعد فصل سرماش
بهارش با خودش دلتنگی آورد
ته دیدار ما اون کوچه ی بود
که اسمش رو گذاشتیم کوچه ی ما
میگفتی واسه ی دیدار هر روز
باید هربار رد شد از همین جا
برای درک این تنها نشستن
شبامو بی تنفس راه میرم
از اینکه حالمو دنیا بفهمه
به هر کی میرسم حالم رو میگم
به من با خنده ی سردت نگاه کن
شدم تنها همون که دوست داری
نمیدونم کجا کی با کدوم فکر
یکی مثل من و تنها میزاری