Sarhang

Ravani

اون کله عمرشو جنگیده
روانی نمیدونه مرگ چیه
روانی نمیدونه غم چیه
تو سخترین شرایطم خندیده
روانی نمیدونه ترس چیه
کل تصمیماش تصمیمه کبراس
عمل نمیکنه سنجیده
اون دیده چقدر وحشیه دنیاس
کل مسیرو رفتم من با کفشایه پاره
تنها یادگاره اون روزامم تاولایه پامه
اونکه کله روزو میخوابید که زمانو بکشه
مگه تاریخ میخوابه وقتی ساعتا بخوابه
بگو بینم توکه ریشت رسیده به خاک
اصلا میدونی چه دادنه تکیه به باد
من یه زخم رو تنمه حتی عمیق تر از تنهایی
اصلا میدونی که چیه انزوا؟
مغز تشنه و چشم سیره
حکمش فقط به دل میره
عاقلا سرشون تو حساب کتابه
روانی بی حساب عشق میده
دست خالی مردونه بخشید
پهلوونه مثله مرحومه تختی
عاری از هرگونه نقصی میکنه تورم اگه دندونه لقی
گفتم آزادی گفتن انتهای نرده هاس
همون مسیرو رفتمو هی تکراره کرده ها
دیدم گنج جایه دیگس اشتباه نقشه ها
دریا چیه به جز اجتماعه قطره ها
من پیر شدم تابه بلوغ رسیدم
از کفه همین کوچه ها بود که به جنون رسیدم
توام اگه بمونی اندازه کافی تو تاریکی
آروم آروم چشات میکنه شروع به دیدن
خار از تو کفه پامون کشیدیم هرچند
میدونستیم این مسیرو باید بریم بی برگشت
صلح خوبه ولی یه چی دیگست جنگ
بخوای بری بهشت باید بمیری اول
میمیری همه چی میشه درست
میبینی خدا همه هوریاشو چیده جلوت
یه روزی میفهمی همشون یه دروغه فقط
روانی میشی میرسی به یه هیچه بزرگ
مغز تشنه و چشم سیره
حکمش فقط به دل میره
عاقلا سرشون تو حساب کتابه
روانی بی حساب عشق میده
دست خالی مردونه بخشید
پهلوونه مثله مرحومه تختی
عاری از هرگونه نقصی
میکنه تورم اگه دندونه لقی
نمیدونم این عاقلا دنباله چی ان
نمیگن شب میخوابن و صبح پا نمیشن؟
بعضی وقتا مشکل از ذاته
دیدی حتی حمله میکنن گرگای سیرم
عقل همیشه دروغ گفت به من
من ترجیح دادم جنونو به درد
وجودو به جبر عبورو به مرز
یه جا وایسادم که ببینم طلوعو بهتر روانی
یه فریاده که خفه کردنش
زیاد حرف نمیزنه بیشتر اهله عمله
تیزه ولی تیزی نمیزاره پخه کمرش
کسی کنک بخواد نمیگه که کم به نفعمه
وقت رفتنه همیشه تو قلبه خطره
از همه کله خرا که میشناسی کله خر تره
کله مسیرو یه چرخ میره رو چرخ عقبش
میگه بزرگترین ماجراجوییم بعد مرگمه