Foad Farham

Delfarib

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
دل دردمند ما را که اسیر توست یارا
به وصال مرهمی نه چو به انتظار خستی
من خسته چون ندارم، نفسی قرار بی‌ تو
به کدام دل صبوری، کنم ای نگار بی‌ تو
ره صبر چون گزینم، من دل به باد داده
که به هیچ وجه جانم، نکند قرار بی‌ تو
متناسبند و موزون حرکات دل فریبت
متوجه است با ما سخنان بی حسیبت
دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت
نه دگر امید دارد که رها شود ز بندت
شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد
تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد
به رهت نشسته بودم که نظر کنی به حالم
نکنی که چشم مستت ز خمار بر نباشد