Majid Shahsavari

Khafan

صدای غرغرای ذهنم بازم تو سرم
چیکار داری میکنی با این فرصتای کم
شبو به روزو روزارو به شب میرسونم
دارم میدو ام اما انگار رو تردمیلم
نه سمت جلو میری نه سمت یک هدف
حتی یه لحظه وایسی میری خود به خود عقب
یه کشتی توی دریا از خشکی دور
دنبال یک عصا مثال مرد کور
تموم روزام
تموم لحظه هام
همه دویدنا
تو غصه رفتنام
همش مثه یه مشقه توی دفتری
که مونده زیر بارون خیس و خط خطی
عجب عجیب شدن آدما رو زمین
عجب همه پر از پارادوکس و رنگین
یه سمتشون نقاب دوست و دلبره
یه سمتشون تو فکره چاه کندنه
تاب میخورم دوباره توی خاطرات
آدمایی که اومدنو و میپرن زیاد
کجان که حالا پرسشی زحال من کنن
رفیقایی که من به سنگ سینه میزدم
صدای زنگ در یه پستچی پشت در
داده بلاد کفر به نامه هام جواب
بفرما دانشگاه دنیا حاضره
به خواسته هاتو رویاهای تو بها بده
عجب سعادتی
عجب حمایتی
خفن حماقتی
خفن حکایتی
عجب خفن شده فضای ذهن من حالا
منم تو استرس و شوک خالص رو هوا
برم بمونم یا چی مغزم کلا هنگ می‌کرد
چی میشه حال اونکه اینجا سالها ریشه کرد
باید بهاشو دادو تیشه رو به ریشه زد
یا که بسوزی و بسازی پای فکر زرد