Mehran Mostafavi

Khabe Roya

تنم خشک و ترک خورده کویر خاک دل مرده
خیال و حسرت بارون من و تا آسمون برده
هم آغوشم سرابم باز پر از رویا و خوابم باز
تو فکر بستر دریا گناهی بی ثوابم باز
کویرم من کویری پاک
کویری زاده ی این خاک
پر از مرداب و بی روحم
ولی آزاده چون کوهم
تنم محکوم خاکی سرد
پر از طوفان و بادو گرد
حریص چشمه ی آبم
عجینم با بلا و درد
سرودی از سر شن بود
تنم از بی کسی سردو
که من محکوم این مسلخ
رهایی گمشده از یاد
من از حس عدم خوردم
که در این بی کسی مردم
ولی در بین تنهایی قفس را از تنم راندم
کویرم پر خارم ولی از غصه بیزارم
تنم تن پوشی از رویا ولی هر لحظه بیدارم