Hafez

Kooche

سکوتت مبهمو تلخه توو این روزا چقد سردی نگاهت اما پر از احساس توو این بارون نامردی
تو از دستای من گرفتی هجم موهاتو
نه من هرگز نمیتونم نبینم رنگ چشماتو
کنارت زندگی کردم توو کوچه همقدم بودی پرستیدم وجودت رو تو تنها کفر من بودی
باید باشی شده حتی بذاری از نگات کم شم
خدایی کن برمگردون میخوام پیش تو آدم شم
جدایی از نگاه تو شبیه حکم اعدامه همین کابوس وحشتناک همیشه بی تو همرامه
ی بغضی توی شعرم هست که از حالش خبر داری
هنوز تلخو تاریکه تو روش تاثیر میذاری
کنارت زندگی کردم توو کوچه همقدم بودی پرستیدم وجودت رو تو تنها کفر من بودی
باید باشی شده حتی بذاری از نگات کم شم
خدایی کن برمگردون میخوام پیش تو آدم شم